18 februari 2014

Ad Melkert, politicus of sportjournalist?

Ad Melkert had eigenlijk sportjournalist willen worden, maar werd uitgeloot voor de School voor Journalistiek en heeft zich toen ingeschreven voor Politieke Wetenschappen in Amsterdam. Achteraf heeft hij geen spijt van deze keuze want: Politiek is wel degelijk een vak, dat specifieke kundigheid vereist: je moeten weten/voelen wat er in de samenleving wenselijk en haalbaar is.

Ad Melkert werd in zijn tijd als minister van Sociale Zaken ook geconfronteerd met een al dan niet meewerkend ambtelijk apparaat. Ben Dankbaar wist met de vraag hoe hij zijn eerste dagen op een ministerie doorbracht, diverse herinneringen naar boven te halen. Vooral het antwoord dat je eigenwijs moet zijn en strak je eigen wil moet doorzetten, bleef hangen: Als Minister moet je goed kunnen aangeven wat je precies wilt en dan zijn de ambtenaren in Nederland bereid om heel hard voor je te werken. Leuke anekdote was dat het feit dat hij een medewerker uit zijn vorige werkomgeving meenam naar zijn nieuwe job als minister al meteen voor commotie op het ministerie zorgde. Want, iedere nieuwe ambtenaar zorgt voor onrust in de hiërarchie. Uiteindelijk is het aan de minister om te zeggen: ik wil hem gewoon en daarmee uit.

Ja, en natuurlijk ging Ad Melkert met een brede lach ook kort in op het minder fraaie verloop van de verkiezingen in 2002 en een bijzonder ‘onfortuinlijk’ interview. Na de verkiezingen van 2002 was ik de meest beveiligde backbencher van Europa. 

Omdat Ad Melkert werk heeft aanvaard in Amsterdam, Washington, Brussel en Bagdad informeerde Ben ook naar de mening van het thuisfront. Natuurlijk kon Ad Melkert niet altijd rekenen op enthousiaste reacties en een ‘meereizend’ gezin. Daarnaast speelde ook het feit dat nieuws over een ander land sneller bij de familie was dan zijn eigen telefoontje. Dit zorgde herhaaldelijk voor onnodige commotie, zoals hij memoreet: Toen ik in Bagdad zat, belde ik uiteraard regelmatig met mijn vrouw, maar waar ik niet mee gerekend had, was de snelheid waarmee nieuws zich verspreid – bijvoorbeeld toen er een aanslag werd gepleegd op een konvooi waar ik in zat.

Ja, en het meest bekende wapenfeit van de minister Melkert blijven de ‘Melkertbanen’. Eindeloos jammer vindt hij dat deze vorm van banen, die voor vast werk konden zorgen, nu niet meer bestaan. Alleen tegen de benaming ‘Melkertbanen’ verzet hij zich nog steeds en dat het juist reguliere banen moesten worden en geen speciale, gesubsidieerde banen. Een ding weet hij zeker: Let maar op, de Melkertbanen komen, hopelijk zonder die naam, weer terug.

Net voordat om half acht de aanval op het “Italiaanse” buffet werd geopend gaf Ad Melkert op de vraag van Ben wat zijn volgende job zou zijn nog een belangrijke boodschap mee: ik vind de Nederlandse politiek nog steeds interessant. Aan onze tafel werd na afloop door iedereen bevestigd dat terugkomen in de Nederlandse politiek een heel goed idee voor hem en voor ons zou zijn. 

Al met al kunnen we terugkijken op een goed bezochte avond waar naast de trouwe leden ook een aantal aspirant leden op bezoek waren. En dat juichen we als ondernemerssociëteit van harte toe!

Fotografie door Jan van de Velde