12 december 2018

Column PEPP-R: Sociaal gewenste antwoorden

“U solliciteert voor de functie van teamleider. We zoeken iemand die mensen kan verbinden. Kunt u dat?” “Jazeker. Ik kan goed luisteren. Ik weet dus wat de mensen beweegt en dus hoe ik ze kan motiveren.” “Mooi, dat kunt u dan nu laten zien in een rollenspel met een acteur die uw teamlid speelt.”

Je zou Spaans benauwd worden van het idee alleen al: een simulatiegesprek met een acteur tijdens je sollicitatieprocedure. De directie die gebruik maakte van deze procedure is zichzelf eeuwig dankbaar. De kandidaat die het sociaal gewenste antwoord zonder blikken of blozen wist te formuleren, viel genadeloos door de mand. Hij had de casus van te voren ontvangen en had ruim de tijd gehad om zich voor te bereiden. Maar tijdens de simulatie was hij voornamelijk zelf aan het woord. Kapte ‘het teamlid’ in elke zin af. Was achteraf zeer tevreden omdat zijn voorstel goed ontvangen was door het teamlid.

Niet dus.

De kandidaat had achteraf een totaal ander beeld van het gesprek dan de acteur en de toekijkende directie. De directie wist genoeg. Efficient en kostenbesparend. Maar ook dood-eng en ongekend, dus onbemind. En daarom heel sociaal wenselijk om zo’n krachtig middel niet in te zetten tijdens je procedure voor sleutelfuncties in jouw bedrijf.

Maar welk bedrijf zou zichzelf nou omschrijven als sociaal wenselijk?