8 oktober 2018

Column PEPP-R: Wie moet hier nou bij zijn nekvel gegrepen worden?

Een werknemer is opslag beloofd. Vorig jaar al. Hij heeft er al een paar keer naar gevraagd bij zijn leidinggevende. Deze stuurt hem weg met halfslachtige toezeggingen. De werknemer voelt zich niet gezien. En hij heeft het lef niet meer om er nóg een keer om te vragen.

Zijn leidinggevende kent hem. Het lef dat hem ontbreekt, speelt ook in op contact met klanten, bij het aanspreken van collega’s. Deze keer komt het de leidinggevende goed uit, verder ergert hij zich eigenlijk een beetje aan de non-assertiviteit van de werknemer.

De persoon over wie het hier gaat heet Luuk. Luuk oefende laatst zijn opslaggesprek met mij. Tegenover me zat een ontzettend lieve kerel. Schouders afgezakt. Maakte geen oogcontact. Zachte stem. Eigenlijk moest hij eens even goed bij zijn nekvel gegrepen worden. En hij had tools nodig: technieken om te laten zien wat hij waard is en om meer de leiding in het gesprek te nemen.

Bleek hij toch schouders te hebben. En een stem. En uiteindelijk ook de moed om het gesprek te gaan voeren. De opslag heeft hij inmiddels. In elk bedrijf lopen Luuks rond. Mensen die niet goed uit de verf komen en zich eigenlijk doodongelukkig voelen in hun functie. We zien ze allemaal… maar niet elke leidinggevende grijpt de Luuk uit zijn team bij zijn nekvel, om af te rekenen met zijn tekort aan zelfvertrouwen. Terwijl zowel de Luuk als het hele bedrijf zoveel beter werkt als dat wel zou gebeuren. De leidinggevende moet dus eigenlijk ook bij zijn nekvel gegrepen worden!