7 mei 2024

‘Je moet doen wat je hart je ingeeft’

Daarvan heeft ze de afgelopen twee jaar genoeg gehad. De inhoud van een overgenomen portefeuille van een ander kantoor bleek niet te zijn zoals het werd voorgespiegeld. Ondanks grondig onderzoek bleek er nogal wat in te zitten, wat er niet in had mógen zitten. Ongeveer gelijktijdig stapte er een compagnon in, notabene iemand die zij al heel erg lang kende, met de bedoeling om er samen de schouders onder te zetten. Helaas bleek ook deze belofte loos. “Maar ja”, verzucht Martine. “Ook dat is ondernemen.”

Machtig interessant

Martine wilde eigenlijk altijd de advocatuur in. Toen ze echter bij een advocatenkantoor werkte en daar op een dag een deurwaarder kwam om exploten te betekenen, raakte ze met hem in gesprek en vond zij wat hij vertelde over het vak machtig interessant. “Ik solliciteerde bij deurwaarderskantoor Van den Heuvel in Nijmegen, werd aangenomen en ging de deurwaardersopleiding volgen. Het werk was superleuk en afwisselend: ik was veel onderweg en stond vaak in de rechtbank. Ik heb er ontzettend veel geleerd.”

Van scratch af aan

Daarna werkte Martine twee jaar in Den Bosch en wist op een zeker moment: ‘dit kan ik heel goed zelf’. Ze had inmiddels een groot netwerk en had er alle vertrouwen in. Toch was het absoluut lef hebben om van scratch af aan te beginnen. “Ik ben begonnen met veertien zaken van één tandarts en dat was het. Rond het middaguur had ik alle zaken ingevoerd en de sommaties geschreven en toen was het van: ‘En nou?’ De eerste betaling die binnenkwam heb ik geprint en ingelijst aan de muur gehangen.”

Beëdiging tot gerechtsdeurwaarder

Wat haar ouders ervan vonden dat Martine een eigen onderneming was gestart? “Zij zijn meer van de zekerheid. Ik had een goede baan, waarom zou ik die opzeggen voor iets waarvan ik nog maar moest zien hoe het zou gaan. Ze stonden dus niet te springen, maar zorgden wel voor mijn startkapitaal. Ik kocht enkele bureaus, twee pc’s en een telefoon, huurde een kantoortje in Augustinus aan de Graafseweg en begon.” Mond-tot-mondreclame gaf al snel meer opdrachten en ook haar netwerk kwam hier goed van pas. In het begin was Martines kantoor een incassobureau. Intussen liep haar aanvraag om tot gerechtsdeurwaarder beëdigd te worden. Tot die tijd was ze toegevoegd aan een gerechtsdeurwaarder in Hilversum, zodat Martine haar ambtelijk werk gewoon kon doen. In 2017 werd ze beëdigd en vanaf dat moment ging het incassobureau verder als Via Optima Gerechtsdeurwaardes. Martines ouders waren achteraf gezien erg trots op haar, ze staan breeduit glunderend op de foto’s van het openingsfeestje.

Zwemtraining

Lekker koken of ergens een hapje eten, een weekendje weg, lekker wandelen met de nieuwe pup, een witte boxer genaamd Saar… Martine en haar gezin reserveren er tijd voor. “En verder vind ik het heel leuk om zwemtraining te geven.” Het gaat dan om wedstrijdzwemmen, wat haar jongste dochter nu nog doet. Zij heeft zelf vroeger ook heel veel gezwommen en heeft dat overgebracht op haar meiden. Mijn jongste dochter Anabel (14) zwemt er ook nog steeds, mijn oudste Rosalie (bijna 17) nu niet meer. Momenteel geef ik training aan de allerkleinsten.”

Puberperikelen

Thuis heeft Martine dus samen met haar man Niek twee puberende dochters. “Heel leuk, ik kan het iedereen aanraden. Het gaat vanzelf over, zeggen ze. Je krijgt er ook héél veel voor terug. Een lege portemonnee bijvoorbeeld”, lacht ze. “Rosalie is nu met een vriendin en haar ouders mee op vakantie in Spanje. Dan zet je wat geld op haar rekening zodat ze wat leuke dingen kan doen. Je zegt er nog duidelijk bij dat het niet de bedoeling is dat zij het hele bedrag uitgeeft aan make-up en kleding, maar het eerste wat er uitgegeven wordt, is honderdveertig euro bij Sephora. Ze weet dat ik dat nooit goed ga vinden, dus belt ze papa. En papa’s en dochters… Dus dat mag ze dan fijn terugbetalen, want dat was de afspraak niet. Tja, dat krijg je met een moeder als gerechtsdeurwaarder, haha!” Het werk van hun moeder is volgens de logica van Het Puberbrein “natuurlijk” stom, maar stiekem zijn de spannende verhalen tijdens het avondeten méér dan welkom!

Menselijke maat?

Achter die spannende verhalen zit geregeld een ánder verhaal. Een menselijk verhaal. Wie Martine een beetje kent, weet dat ze het belangrijk vindt dat bij het uitvoeren van haar ambtelijke taken het menselijke aspect niet vergeten wordt. “Uiteraard moet een schuld aan het eind van de rit betaald worden, maar betrokkenheid en het willen luisteren naar de redenen áchter een schuld zijn minstens net zo belangrijk als de zaak zelf. Toch merk ik dat ik het steeds lastiger vind om die menselijke maat aan te houden, omdat iedereen maar meent alles te mogen zeggen. Je kunt met mij echt alle kanten uit, privé en zakelijk, maar daar kan ik stiekem best last van hebben. Ik moet soms echt tot tien tellen om de goeden niet onder de kwaden te laten lijden.”

Spontane fladderaars

Martine heeft één broer. Hij is nog geen jaar ouder dan zij. Zij zijn allebei geboren in Nijmegen, woonden toen in Lent maar zijn uiteindelijk opgegroeid in Arnhem. “Mijn ouders kregen ons snel achter elkaar en ik begreep toen dat mijn moeder dat ook graag zo wilde. Wij verschillen best wel van elkaar maar ook dat is weer leuk. Martines broer is wat rustiger en rationeler dan Martine. “Ik vind vaak opeens iets leuk en ga dat dan uitproberen. Vervolgens is het soms ‘Oh shit, mislukt’ en vlieg ik naar het volgende.” Hij was ook altijd heel braaf met huiswerk terwijl ik het allemaal niet zo serieus nam. We komen door het Spanje-avontuur van Rosalie tot de conclusie dat moeder en dochter best op elkaar lijken wat spontane acties aangaat en Martine moet er wel om lachen. Rosalie is behoedzamer en rustiger dan Anabel. “Anabel jumpt alle kanten uit, niets is haar te gek. Eigenlijk is zij een beetje gestoord.”

What you see is what you get

Die spontaniteit is ook absoluut een positieve kracht. Want in de genoemde chaos waarin ik Martine aantrof, is ze in staat om óver de bergen vervelende printjes heen te kijken naar hoe het verder moet. “Ik denk altijd een flink aantal stappen vooruit. Als ik ergens voor sta, dan ga ik er ook voor. Dat strijdbare heb ik echt van mijn vader. Ging het niet helemaal zoals hij het in zijn hoofd had of begrepen mensen hem niet, dan merkte je dat echt wel aan hem. Net zoals bij mij. What you see is what you get.” Toch gaat die uitspraak niet altijd op. “Gaat het om mijn werk en kantoor, dan ga je niet lachen met mij. Gaat het echter om iets dat ik van mens tot mens tegen een ander moet zeggen, dan heb ik best een klein hartje en kan ik daar best tegenaan hikken. Niet iedereen verwacht dat. Dat komt door het stereotiepe beeld dat rond het vak van deurwaarder hangt. De ander verwacht dat, omdat je toevallig gerechtsdeurwaarder bent, je duidelijk bent, zelfs direct en bot. Maar ik kan erg gevoelig en onzeker zijn, net als ieder mens. Doe je moeite om me beter te leren kennen, dan laat ik die gevoelige kant ook zien.”

Innige weken

“Mijn moeder was ook fel, maar op een andere manier. Ze was heel lief en stond altijd voor iedereen klaar, en je moest niet aan haar kinderen komen, want dan vrat ze je op! Toch hebben wij een moeizame relatie gehad. Ik zal het nooit meer weten, maar het leek erop dat zij misschien ook graag wat impulsiever had willen zijn. Gewoon in het diepe had willen springen in plaats van voor de zekerheid te gaan. Te doen wat in je op komt en dan te kijken wat er gebeurt. Jaloezie is niet het goede woord, misschien heeft ze spijt gehad van de dingen die ze niet gedaan heeft. In december 2021 werd ze ziek en zeventien weken later overleed ze. Boos, want ze wilde niet dood. Daar was ze nog veel te jong voor. In die tijd heb ik haar leren kennen op een manier zoals ik haar graag eerder had gezien.” Dan komt de gevoelige kant van Martine naar boven en met tranen in haar ogen vervolgt ze: “En daar kun je echt wel last van hebben. Ik gaf het boekje ‘Mam, vertel eens…’ aan haar. Daar staan allerlei vragen in over hoe ze vroeger was en ik als kind. En over hoe ze dingen heeft beleefd met mij en zij met haar moeder. Wat ze heeft ingevuld, zijn de personalia, niet de antwoorden die de diepte ingaan. Dat vind ik echt heel jammer.”

Warme herinneringen

Drie dagen voordat haar moeder stierf, op Goede Vrijdag, overleed haar oom. Op Tweede Paasdag haar moeder en met Pinksteren haar oma, haar moeders moeder. Zij is honderdtwee geworden. Weer een paar maanden later overleed onder andere haar schoonmoeder. Tussendoor ook nog hun trouwe gele boxer. “Nou, dan kun je de kinderen wel opvegen. En ons ook. Dat was voor die korte tijd een beetje veel van het goede.” Aan haar beide oma’s heeft Martine de warmste herinneringen. “Mijn oma van moeders kant woonde in Nijmegen en ik was er vaak te vinden. Mijn oma van vaders kant, omaatje, was geweldig en echt een lieverdje. Kop kleiner dan ik. We waren vier handen op één buik. Op mijn zestiende kreeg ik een OV Jaarkaart en kon ik ongelimiteerd gratis reizen. Als ik ergens de balen van had, dan ging ik naar mijn omaatje in Geleen. Ik bleef een paar uur en ging dan weer terug naar huis. Dat was vanuit Arnhem tweeënhalf uur heen én tweeënhalf uur terug. Toen ze een keer een zware operatie moest ondergaan, reisde ik dagelijks van Arnhem naar het ziekenhuis in Sittard. Puur en alleen om haar even een kusje te komen geven. Een paar jaar later moest zij dezelfde operatie ondergaan maar dan aan haar andere been. Ik studeerde toen Nederlands Recht en ik had toen mijn tentamenweek. Ik moest mij van haar daarop concentreren en mocht daarom pas na de operatie langskomen. Uitgerekend een paar uur voor mijn tentamen ging het mis en overleed ze. Tot op de dag van vandaag heb ik er spijt van dat ik toen naar haar geluisterd heb. Ik had haar zo graag nog even geknuffeld voordat ze ging.”

Rebels omaatje

“Dat was in 1994 en ik had het er moeilijk mee. Ze heeft me altijd ingegeven dat je moet doen wat je hartje je ingeeft. Dat heb ik altijd gedaan en ze probeerde me nooit ergens voor te behoeden. Behalve een keer voor een fout vriendje, haha! Haar filosofie: als je een keertje valt, is dat helemaal niet erg, zolang je altijd maar één keer vaker opstaat dan je valt. Opgeven staat daarom niet in mijn woordenboek. Op mijn dertiende wilde ik graag gaatjes in mijn oren, maar mocht dat nooit van mijn moeder. Dat wist omaatje en dus werden de jassen aangetrokken en húp naar de juwelier. En dan nog gewoon ouderwets met die kurk en naald! Uiteindelijk was het geen probleem, zolang ik maar niet van die hele grote oorbellen zou dragen. Mijn vader zei gekscherend dat ‘als God had gewild dat de mens was geboren met gaatjes in de oren, dan was dat wel gebeurd’. We zaten aan tafel, ik weet het nog goed. Ik keek op van de aardappelen en antwoordde dat ‘als God had gewild dat de mens rookte, was jij wel geboren met een schoorsteen op je hoofd’. Omaatje lachte zich een breuk. Ik weet zeker dat ze al die tijd trots naar beneden heeft gekeken. Nu hopelijk met mijn moeder…”

Meer weten? Kijk op Via Optima Gerechtsduurwaarders.

Business Meets