17 april 2024

‘Ik doe het goed, of ik doe het niet’

Een schoolopdracht was het opzetten en tot in detail uitwerken van een ondernemersplan. Wat in de realiteit een heel geslaagd plan had kunnen worden. Nicole zag namelijk een lingeriewinkel voor zich in de stijl van het toen nog niet bestaande en nu erg populaire Hunkemöller. “Je had toentertijd Livera aan het ene uiterste van het spectrum en Christine le Duc aan het andere. Ik wilde wel de leuke, sexy lingerie van laatstgenoemde, maar zonder alle andere toestanden. Ik kon eigenlijk zo naar de bank met mijn ondernemersplan, maar het zou zó hard werken worden, dat ontmoedigde me op mijn zestiende.”

Werken en relaxen

Nicole ging er een jaartje tussenuit. Haar opleiding had ze succesvol afgerond en nu was het tijd om even te werken en relaxen. “Mijn moeder wilde graag dat ik bij terugkomst een hbo-opleiding zou gaan volgen. Zo gezegd, zo gedaan, maar ik wilde wel een opleiding uitzoeken waar ik gemakkelijk doorheen zou kunnen lopen. Nou, ook daar kwam ik wel op terug. Tot dan toe was tot vier uur ’s middags op school zitten al heftig, maar nu werkte ik fulltime. En drie weken vakantie in het jaar staken ook wat karig af tegen alle schoolvakanties. Bovendien werkte ik bij het grenswisselkantoor en dat was tot negen uur ’s avonds geopend. Ik verdiende een goed salaris, maar had geen tijd om het op te maken.”

Cassettebandjes en Walmart

In Engels blonk Nicole altijd al uit. De beroepen waren helder: tolk of docent. Studenten die de opleiding volgden, gingen vier maanden naar een Engelstalig land. “De VS of Australië! Ik zag het helemaal zitten! Op basis daarvan maak je als puber je keuze, dus ik wist wat ik ging studeren hoor! Het eerste jaar dacht ik alleen maar ‘Wat is dit?! Dit is toch geen Engels, het lijkt wel Chinees! We moesten de taal fonetisch leren schrijven. Ken je het eenmaal, dan is het heel eenvoudig.” Voor haar buitenlandervaring ging Nicole naar Amerika. In Australië was het namelijk winter in de tijd dat het verblijf zou zijn en Engeland vond ze te dichtbij. Ze kwam via een studentenuitwisselingsprogramma terecht op de universiteit Longwood in Farmville, Virginia. “Daar werd nieuwe muziek nog uitgebracht op cassettebandjes. In Nederland gebruikten we die al niet meer. De hipste hangplek was Walmart, want verder was er niets. Vanuit daar ondernamen we allerlei tripjes, dus we hebben meer dan genoeg gezien en meegemaakt. Naast tripjes heb ik ook verschillende lessen aan de universiteit gevolgd en lessen op een basisschool gegeven. Het was al met al een supermooie ervaring!”

Zowat leeftijdsgenoten

Lastig was het wel om haar man en dochtertje in die tijd achter zich te laten. “Toen ik twintig was, werd ik zwanger van haar. Mijn Amerika-avontuur begon ik een jaar later, toen was mijn dochter nét twee geworden, inmiddels heeft ze dezelfde leeftijd als ik destijds. Maar ik heb altijd gezegd dat ik mijn hbo af zou maken en dat deed ik. Hoogzwanger gaf ik tot het laatst Engelse les tijdens mijn stage. Vervolgens ben ik er een half jaar uit geweest en begon ik daarna daar waar ik was gebleven. Als iemand tegen me zegt dat ik iets niet kan, dan ga ik des te harder rennen!” Toen Nicole na haar studie ging werken, begon ze leerlingen pas écht leuk te vinden. “Omdat ik zelf nog zo jong was, zo’n twintig dus, wilde ik liever geen lessen aan de bovenbouw geven. Met een jaar of zestien waren de leerlingen immers niet heel veel jonger dan ik. Dus gaf ik les aan de onderbouw. Je ziet ze dan in hun ontwikkeling groeien en je groeit met ze mee van de eerste tot de derde. En uiteindelijk zie je ze vertrekken met hun eigen diploma op zak. Eigenlijk draait mijn werk meer om de leerlingen, dan om het vak. Je bent hun luisterend oor en vertrouwenspersoon.”

Moederinstinct

Nicole stond zestien jaar voor de klas. Toen was het tijd voor iets anders. Op de school waar Nicole had gewerkt, was de Trajectvoorziening opgezet. Leerlingen die om wat voor reden dan ook niet goed mee konden komen met het reguliere onderwijs, kwamen in het begeleidingstraject. De problematiek was zeer uiteenlopend: van psychische problemen tot complexe thuissituaties. Samen met een collega zorgde Nicole ervoor dat ze én weer mee konden komen met het reguliere onderwijs én hun diploma haalden. “Ik merkte dat ik vaak uit moederinstinct en de pedagogen-/ lerarenrol handelde en wilde daar graag wat meer body aan geven. Ik ging op zoek naar cursussen, maar die bleken er helemaal niet te zijn! De enige optie was een Master Pedagogiek halen. Dat zou dan naast mijn haast voltijd werkweek moeten gebeuren en naast mijn man en – inmiddels – twee kinderen. Ik kwam thuis met een overvol hoofd, maar het was het waard. Met de opleiding, die ik volgde aan de HAN University of Applied Sciences, kun je alle kanten uit.” De studie was uiteindelijk geheel online vanwege corona, wat het extra zwaar maakte. Haar eigen kinderen hadden ook thuisonderwijs en Nicole was bovendien nog altijd zorgcoördinator van de leerlingen op school. Ook zij hadden te kampen met problemen die de pandemie veroorzaakte. Ga er maar aan staan! “En ik doe iets goed, of ik doe het niet.”

Conrector onderwijs

De dag dat de opleiding succesvol was afgerond brak aan. Lesgeven had Nicole lang genoeg gedaan, maar de leerlingen waren nog altijd haar passie. Een collega opperde het idee om teamleider te worden. Toch leek dat gemakkelijker gezegd dan gedaan: overal kreeg Nicole te horen dat ze te weinig werkervaring had die aansloot bij haar opleiding. Al die jaren voor de klas en bij de trajectvoorziening telden blijkbaar niet mee… Lange tijd kreeg Nicole bij sollicitaties en presentaties te horen dat ze ‘het nét niet geworden was’, erg frustrerend en niet bepaald een ego boost. “Tot ik solliciteerde bij Luzac Arnhem. Uitgaande van weer een ‘Nee’ was ik niet zenuwachtig. Eenmaal daar, was het ontzettend leuk!” Er volgden nog enkele gesprekken en vrijwel direct na het laatste, werd Nicole gebeld met de mededeling dat ze haar graag in het team verwelkomden in de functie van Conrector Onderwijs.

‘Mijn schatjes!’

Hoe was de eerste dag? “Ik betrapte mezelf op een stereotiep beeld richting particulier onderwijs. Bij het regulier onderwijs was ik gewend aan directe leerlingen, what you see, is what you get. Zou dat hier ook zo zijn? Ben ik hier wel op mijn plek, als vrouw et cetera. Ik voel me hier echter helemaal thuis! Deze leerlingen zijn precies hetzelfde. Zij hebben ook behoefte aan aandacht en een aai over de bol. Het is heel fijn om op een school te werken waar we de mogelijkheid hebben om maatwerk te bieden en waar de leerling echt centraal staat. Ze zijn gewoon mijn schatjes!” De leerlingen én collega’s hebben Nicole op hun beurt ook in het hart gesloten, net zoals haar vernieuwende onderwijsconcepten. Neem bijvoorbeeld het zogenaamde ‘MOL-gesprek’. “Bij een Mentor-Ouder-Leerling-gesprek voert de mentor het gesprek, de ouders reageren en de leerling zit er eigenlijk maar wat bij. Dat vind ik een gemiste kans. Het gaat per slot van rekening om de léérling. Nu verzorgen de leerlingen een presentatie over hoe ze ervoor staan en waaróm dat zo is. Verder vertellen ze wat ze de komende tijd willen gaan doen. Maar ook leren debatteren… waar doe je dat nou beter dan in de raadszaal van het gemeentehuis?”

Het beste uit de leerling haken

Nicole is ervan overtuigd dat er nog zoveel kansen liggen binnen het onderwijs en dat ze nog zoveel méér voor de leerlingen kan betekenen. “Het is de kunst om leerlingen op een dusdanige manier te begeleiden, uit te dagen en te inspireren, dat ze uit zichzelf in beweging komen en eigenaar worden van hun eigen leerproces.”

Motorvakantie?

In haar vrije tijd houdt Nicole ontzettend van reizen. Momenteel stippelt ze een reis naar Thailand uit. “Het wordt mijn eerste échte backpack trip. Ik houd ook erg van Jamaica, daar was ik eerder samen met mijn man. Het was zo leuk, dat we enkele maanden later nogmaals zijn gegaan, maar dan met de kinderen. Allemaal sámen op reis, dat zijn de allerleukste vakanties!” Met een brede lach vervolgt Nicole: “En om de twee jaar gaan we natuurlijk naar mijn familie en schoonfamilie in Curaçao!” Misschien dat Nicole ooit nog op relaxvakantie gaat, ik hoop het voor haar man, maar tot nu toe borrelt er vooral veel actie in haar op. Als projectleider van een elektrobedrijf én eigenaar van een motorzaak heeft hij het druk. “Hij verzucht altijd dat hij op vakantie moet om bij te kunnen komen van de vakantie met mij.” Aan de andere kant is het voor Nicole ook afzien met haar man. Met een knipoog en alleen als ze in de sportschool zijn, welteverstaan. “Als ex-personal trainer is hij veel fanatieker dan ik. Op een gegeven moment heb ik die honderd gram rijst en broccoli ook wel gezien”, lacht ze. Net zoals de man van Nicole destijds álles uit zijn sporten wilde halen, wil Nicole álles in haar leerlingen investeren. Wellicht is een motorvakantie een idee? Dat is actie én ontspanning!

Meer weten? Kijk op Luzac College Arnhem.

Business Woman