19 april 2024

‘In een korte tijd veranderde mijn hele leven’ Met één niet-verzekerbare brand: de liefde’

Zes jaar in de schoolbanken náást fulltime werken, was best pittig. Ik had al vrij snel in de smiezen dat ik de buitendienst in wilde, het liefst in een leuke auto.” Die interesse in auto’s heeft Maaike nog steeds en je kunt haar treffen bij autorally’s. “Winnen is belangrijker dan meedoen en bij voorkeur in een leuke auto.”

Innerlijke drive

“Toen ik een jaar of achtentwintig was, kreeg ik een baan in de buitendienst en croste ik heel Oost-Nederland door op weg naar midden- en grootbedrijven. Dan heb je het over een man of 150 tot 800. De eerste keer dat ik ergens naar binnen liep, had ik een hartslag van honderdtachtig. Dat is allemaal goed gekomen. Na de nodige ervaring wilde ik stappen maken en steeds hoger op komen. Waarom? Daar had ik niet eens een heel duidelijk antwoord op, het was een innerlijke drive.” Rond haar drieëndertigste kreeg Maaike haar eerste leidinggevende rol. “Best spannend, maar een opleidingstraject stoomde me klaar.”

Nieuw doel

En toen ging op een dag de telefoon. Het gesprek leidde tot de rol van verantwoordelijke voor de zakelijke binnenkant. “Toen mocht ik ineens veel meer mensen aansturen en raakte ik ook verder van de inhoud af. Het was een groot bedrijf en ik heb daar zóveel meegemaakt. Toch begon het weer te kriebelen. Want ook al was het ontzettend interessant om in een groot bedrijf te werken, dacht ik: ‘wat nu?’ Ik miste het vakinhoudelijke van mijn werk, het praten over verzekeringen. Ook miste ik het directe klantcontact. Ik zocht een nieuw doel.”

Crisis of teken van stevig doorpakken?

Net voor Corona kwam ze tot de conclusie dat ze na zo’n twintig jaar verzekeringswereld alles wel zo’n beetje gezien had: de voorkant, achterkant, verzekeraars, tussenpersonen, you name it. Waarom niet een eigen kantoor beginnen? Bovendien wist Maaike: “Ik pas het beste in wat kleinere organisaties.’ Eind juni zegde ze haar baan op en november startte ze haar eigen verzekeringskantoor Insurable.

‘Zelf-verzekerd’

Wie een verzekeringskantoor start, start een papiermolen. “Als je alles zelf wilt doen, en dat wilde ik, heb je een hele rits aan vergunningen nodig. De procedures duurden en duurden maar. En toen ging in maart 2020 de boel op slot vanwege corona. Dan is het natuurlijk heel lastig om in contact te komen met klanten die mijn ervaring kunnen gebruiken. Via een online netwerk kwam ik eind oktober in contact met een ander kantoor. In de maanden die volgden, zijn we veel met elkaar in gesprek geweest en twee dagen voor Kerst stonden de handtekeningen onder het overnamecontract. Ik had ineens ook een bedrijf gekocht. Gelukkig zijn de twee medewerkers gebleven en daar ben ik heel blij mee. Een derde collega werd aangenomen en inmiddels is Insurable klaar om nóg een collega te verwelkomen voor de zakelijke afdeling. “Het leukste zou iemand zijn, die al een beetje bekend is in de verzekeringen, maar zich ook nog wil ontwikkelen om het beste kantoor van de regio te worden.”

Aprés skiën? Aprés skiën!

Inmiddels is Maaike vijfenveertig. “Als je ouder wordt, krijg je meer rust, ligt het hart wat minder op de tong en word je in heel veel dingen steeds een beetje beter.” Ook in genieten, het liefst samen met vrienden en familie. “Ik houd van lekker koken en ga graag op winter- en watersportvakanties. Lekker duiken en surfen. Tijdens mijn laatste vakantie zou ik les krijgen in kitesurfen. Op het eiland waar dat zou gebeuren, waait het altijd stevig tot hard, maar je raadt het al… uitgerekend toen niet. Ik werd daardoor gedwongen te relaxen en dat is goed gelukt. Wintersporten doen we al zo’n twintig jaar met een groep vrienden. We zijn altijd met een man of vijftien. Vroeger gingen we après-skiën en stonden we de ochtend erna steevast op de piste. Nu beginnen we met een avond après-ski en lassen dan een rustdag in, haha!”

Rugzak met comfort

Rondreizen vindt Maaike ook erg leuk. “Een ticket boeken, je rugzak op en wel zien waar je uitkomt. Je maakt de mafste dingen mee. In Thailand hebben we wel eens pakken laten maken. Die moesten nog gebracht worden toen we al op het vliegveld waren. Later denk je er wel eens aan dat er net zo goed iets in die pakken verstopt kon zitten. Gelukkig kwam het allemaal goed. Of dat we aan de buitenkant van een openbare bus hingen, omdat de bus al vol zat en we de tuktuks die met honderd kilometer per uur over de weg scheurden wel gezien hadden. Tegenwoordig zijn we meer van het comfort. De rugzak gaat nog wel mee, maar is niet meer zo zwaar. Bovendien eindigt de rugzak in een hotelkamer, in plaats van dat de slaapplaats (een tentje) in de rugzak zit.”

Zo baasje, zo hondje. Of toch andersom?

Dan raken we een gevoelige snaar… Ik vraag haar naar de grote fotoafdruk achter haar. Op canvas is een Beagle te zien. “Drie weken geleden hebben we afscheid moeten nemen van ons prinsesje. Zestien is ze geworden. De laatste jaren was ze een beetje dement aan het worden en kon niet goed meer alleen zijn. Dus was ze ofwel bij mij of bij mijn man op kantoor. Ze heette Butler. Niet echt een vrouwennaam en wij waren eerder háár butlers. Als ik een bal gooide, vertikte ze het om die te halen en keek ze alleen wat weemoedig aan. Ze vond het wel leuk om hard te rennen, maar dan achter een ander hondje aan.” Wat dat betreft klopt het wel wat men zegt over het op elkaar lijken van honden en baasjes: net als Butler handelt Maaike uit een innerlijke drive en met een duidelijk doel voor ogen.

Meer weten? Kijk op Insurable.

FinanciënBusiness Woman